ΣΕΞ & ΘΑΝΑΤΟΣ: «ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΕΙ ΤΟ COPYRIGHT!»




«...η πιο αναγκαία ανθρώπινη λειτουργία για την διαιώνιση της ανθρωπότητας έχει μετατραπεί με την έλευση των μονοθεϊστικών θρησκειών και την επιβολή του νόμου του θεού-πατέρα σε έναν μιαρό ογκόλιθο που βαραίνει και συνθλίβει την ύπαρξη κάθε ανθρώπινου όντος» 



Ο διεθνούς αναγνώρισης καθηγητής ψυχολογίας και πρύτανης της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μακάριος Χριστοδούλου σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη ερμηνεύει σημεία της εισήγησής του στο Συνέδριο που διοργανώθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με θέμα «Και ο Άνθρωπος έπλασε τον Θεό – Η ψυχολογική ανάγκη της θεοπλασίας μέσα στον χρόνο» και καταφέρεται εναντίον των σεξουαλικών ταμπού και άλλων κοινωνικών εμμονών.



Ύπνωση και παράκρουση!

Δ.Δ.: Κύριε Χριστοδούλου, πολλές φορές οι δηλώσεις σας έχουν ξαφνιάσει την κοινωνία. Θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε με μη επιστημονικούς όρους τι εννοούσατε με την φράση που διατυπώσατε «η κοινωνία τελεί υπό καθεστώς συλλογικής ύπνωσης αλλά και παράκρουσης»;

Μ.X.: Κυρία Δημητρίου, οι έννοιες του «φυσιολογικού»-«κοινωνικά αποδεκτού» αποτελούν μια συνισταμένη του τρόπου που αντιλαμβάνεται και προσλαμβάνει κάθε μέλος μιας κοινωνίας την συμπεριφορά των υπολοίπων. Υπό αυτό το πρίσμα σάς ζητώ να εξετάσουμε την αποδοχή μας για την κάθε είδους επίδειξη βίας και ταυτόχρονα την έλλειψη αποδοχής για την επίδειξη της σεξουαλικότητας. 

Για παράδειγμα, μία σφαίρα, ένα σπαθί, ένα στιλέτο, ένα παλούκι μπορεί να διεισδύσει στο ανθρώπινο σώμα και να το διαπεράσει κατά την διάρκεια λίγο πολύ οποιασδήποτε τηλεοπτικής ζώνης. Εντάσσεται αυτή η απεικόνιση στα πλαίσια του 

-εάν όχι φυσιολογικού, σίγουρα όμως- αποδεκτού. 

Αυτό ασφαλώς έχει την εξήγησή του. Η βία αδιάκοπα στην Ιστορία είναι το μέσο που διασώζει το άτομο, την ομάδα, την οικογένεια, την φυλή, το έθνος από την απειλή του «άλλου», και γι’ αυτό τον λόγο παραμένει ακόμα και σήμερα κυρίαρχο «αντικείμενο σπουδών» σε παράπλευρους μηχανισμούς εκπαίδευσης.

Φανταστείτε όμως τον εαυτό σας να γίνεται μάρτυρας στην απογευματινή ζώνη των τηλεοπτικών ειδήσεων της εικόνας ενός τρανού ζωοφόρου πέους το οποίο να διεισδύει σε ένα θηλυκό σώμα. Σας βλέπω έτοιμη να αναφωνήσετε: «Θα ήταν σκανδαλώδες!»... 

Δ.Δ.: Πράγματι...

Μ.X.: ...γιατί η συνισταμένη που προανέφερα δεν είναι μόνο αποτέλεσμα βούλησης αλλά είναι αυτή που καθορίζει και την βούληση. Με λίγα λόγια –όπως μου ζητήσατε– μία σφαγή είναι φυσιολογική-αποδεκτή εικόνα, ενώ μία ερωτική πράξη αντιμετωπίζεται ως εικόνα αποτρόπαιη. Η κυριαρχία λοιπόν αυτής της κοινωνικά αποδεκτής συνισταμένης αποτελεί την απόδειξη της συλλογικής ύπνωσης και παράκρουσης. Τα παιδιά παίζουν απενοχοποιημένα πόλεμο και ενοχικά έρωτα. Οι ενήλικοι καταναλώνουν νωθρά φόνους και βιώνουν την σεξουαλικότητά τους μέσα από την κλειδαρότρυπα και με απίθανες στρεβλώσεις. Φανταστείτε τώρα μία κοινωνία στην οποία τα παιδιά θα φλερτάρουν ελεύθερα από ενοχές και από την άλλη θα αισθάνονται ντροπή για οτιδήποτε υπονοεί, έστω και σαν παιχνίδι, την αφαίρεση ζωής.

Δ.Δ.: Διακρίνετε εσείς κάποια διαδικασία που θα μπορούσε να αλλάξει διεύθυνση σε αυτή την συνισταμένη ώστε...

Μ.Χ.: Aσφαλώς! Αλλά δεν μπορεί να συμβεί.

Δ.Δ.: Tι εννοείτε;

Μ.X.: Στην κοινωνία συνυπάρχουν κάθε είδους δυνάμεις. Η πρωτοπορία, που είναι σε θέση να αποκαλύψει στην κοινωνία τον «επικίνδυνο» εαυτό της, είναι διαρκώς παρούσα. Παραγκωνισμένη, όμως, και η ίδια ενοχική! Διανύουμε την εποχή στην οποία κυριαρχούν οι δυνάμεις της ανεμελιάς, της ευμάρειας, της αλαζονείας. Δεν χρειάζεται να προνοήσουμε για τίποτε. Η οικονομία και οι ρυθμοί ανάπτυξης φροντίζουν για όλα. Κάθε είδους εμπόριο, κάθε είδους συναλλαγή, κάθε είδους παραγωγή που εξασφαλίζει αυτή την ανάπτυξη νομιμοποιείται και καθαγιάζεται. Από την άλλη, κάθε φωνή που αντιδρά εμφανίζεται μέσα στο ιλλουστρασιόν περιτύλιγμα των πάντων ως παραφωνία, ως οπισθοδρόμηση, ακόμα και ως προδοσία.



Ο Θεός-Πατέρας

Δ.Δ.: Μου έχει δημιουργηθεί η εξής απορία: γιατί ξεκίνησε αυτή η συζήτηση σε ένα συνέδριο για την θρησκεία;

Μ.X.: Ω, μα είναι πολύ απλό. Γιατί ακριβώς η πιο αναγκαία ανθρώπινη λειτουργία για την διαιώνιση της ανθρωπότητας έχει μετατραπεί, με την έλευση των μονοθεϊστικών θρησκειών και την επιβολή του νόμου του θεού-πατέρα, σε έναν μιαρό ογκόλιθο που βαραίνει και συνθλίβει την ύπαρξη κάθε ανθρώπινου όντος. 

Δ.Δ.: Δεν καταλαβαίνω, γιατί το αποδίδετε στην θρησκεία αυτό;

Μ.X.: Η επιβολή νόμων ως θεϊκή βούληση είναι μια παλιά συνταγή που δεν γνωρίζουμε πότε εισήχθηκε στην ανθρώπινη κοινωνία. Η ελευθεριότητα που κάποια στιγμή επέφερε η Αθηναϊκή Δημοκρατία δημιούργησε φαινόμενα αποσύνθεσης σε κάθε κοινότητα η οποία δεν διέθετε θεσμούς που να προάγουν την συμμετοχή και την υπευθυνότητα του πολίτη. Ο νόμος του θεού, από την άλλη, συγκέντρωσε την εξουσία στους εκπροσώπους του. Η κοινωνία συγκροτήθηκε και δραστηριοποιήθηκε γύρω από αυτόν τον πόλο. 

Μόνο που κανείς δεν θα έδινε οικειοθελώς την εξουσία σε κανέναν, ούτε καν στον θεό. Οπότε, κάποια στιγμή αξιοποιήθηκαν δύο ακαταμάχητα «εργαλεία»: η ενοχή για την ερωτική επιθυμία και ο φόβος του θανάτου. Και οι θρησκείες, όπως γνωρίζουμε, έχουν κατοχυρώσει το copyright και στις δύο αυτές ανθρώπινες πρώτιστες αγωνίες.

Δ.Δ.: Αυτό που λέτε είναι ότι ο αντίποδας στην ανθρώπινη συνειδητότητα είναι ο νόμος του θεού;

Μ.X.: Ακριβώς. Όταν η συνειδητότητα του πολίτη λείπει, αναπληρώνεται από τον νόμο του θεού. Μόνο που η συνειδητότητα αναπτύσσεται, διδάσκεται και καλλιεργείται με χίλιους τρόπους και προσπάθειες σε μια προηγμένη κοινωνία που την αποζητά, ενώ ο φόβος –πολύ απλά– υπάρχει παντού.

Δ.Δ.: Η αντιπαράθεση είναι, λέτε, άνιση.

Μ.X.: Ο φόβος υπάρχει, η συνειδητότητα είναι κοπιώδες επίτευγμα.

Δ.Δ.: Για να επανέλθουμε στο θέμα των ερωτικών ταμπού...

Μ.X.: ...να επανέλθουμε, αν και δεν ξεφύγαμε καθόλου. Η ερωτική επιθυμία είναι η αστείρευτη ζωτική ενέργεια της ανθρωπότητας, αν όχι του σύμπαντος ολόκληρου. Αποποιούμενοι το μεγαλείο τού έρωτα, μας αναλογεί να αυτοκτονήσουμε ομαδικά. Και εν τέλει αυτό κάνουμε! Εκτός αν δημιουργηθούν οι συνθήκες μέσα από τις οποίες η ανθρωπότητα θα βρει την δύναμη να πλάσει τον επόμενο θεό της. Τον «θεό-αυτοκυρίαρχο άνθρωπο», απαλλαγμένο από την ενοχή για την φύση του, συμφιλιωμένο με τον θάνατο, ελεύθερο να βιώσει την ευτυχία τού ανεξήγητου προορισμού του.

Δ.Δ.: Σας ευχαριστώ πολύ.

Μ.X.: Εγώ σας ευχαριστώ.




Περισσότερες ειδήσεις: